Na een kort, maar krachtig verblijf in “de witte stad” Sucre zetten mijn metgezel en ik koers naar Potosi. Zo’n 150 kilometer, deze keer over een geasfalteerde weg. We stapten in een minibusje en twee tot drie uren later zagen we de stad Potosi al tevoorschijn komen. We reden de stad binnen en ik zag meteen dat hier veel meer armoede aanwezig was dan in Sucre of Santa Cruz. Het centrum is prachtig, maar enkele straten buiten het centrum kan je de armoede al zien. Kleine huisjes, mensen die moeten leven in erbarmelijke omstandigheden, daklozen, amper verharde wegen,…
Oja, mijn naam is Sander. Op het moment van schrijven maak ik een rondreis doorheen Zuid-Amerika. Mijn ervaringen pen ik neer op deze reiswebsite. Al mijn reiservaringen vind je hier.
Inhoud
Potosi, mijn persoonlijke ervaringen
Het minibusje dropte ons in het centrum. We zochten en vonden vrij snel een hostel. Logisch, want veel toeristen passeren Potosi op hun weg naar Salar de Uyuni. Ook in Potosi hadden we niet zoveel tijd, omdat ook wij snel onze reis verder moesten zetten naar Salar de Uyuni. We trokken er dus meteen op uit.
Een klein stadje met veel koloniale gebouwen, gezellige straatjes, de lokale bevolking in hun typische klederdracht,… Wat me ook meteen opviel: Het is in Potosi aanzienlijk kouder dan in Sucre. We kochten dan maar meteen een trui gemaakt van Alpaca wol, de lama van Bolivia. Zeer warm!
Potosi was lang geleden DE mijnstad van Bolivia en wel één van de belangrijkste van Zuid-Amerika. Het was één van de rijkste steden. Sinds eeuwen wordt er zilver gewonnen uit de mijnen van Potosi, maar al sinds enige tijd is het zilver jammer genoeg zo goed als uitgeput en is de stad Potosi aanzienlijk armer.
Toch worden nog steeds arbeiders de bergen ingestuurd om het zilver te zoeken in embarlijke werkomstandigheden. Shiften van twee tot drie dagen zijn niet uitgesloten, hun gereedschap is zeer primitief, en dan nog niet te spreken van de giftige stoffen waaran zij al die uren blootgesteld worden. En dit allemaal voor een zeer laag inkomen.
Even tussendoor….
Even tussendoor meegeven dat er momenteel erg mooie aanbiedingen zijn op volgende bestemmingen. | Op zoek naar de mooiste last minutes voor de Canarische Eilanden? Dit aanbod moet je gezien hebben! | Bekijk nu » |
 | Uitzonderlijke last minutes naar Fuerteventura. Een bestemming die je moet gezien hebben! | Bekijk nu » |
 | Ontdek de ware pracht van Lanzarote. Kom tot rust en geniet! | Bekijk nu » |
Bezienswaardigheden in Potosi
Geen reisartikel uiteraard zonder even te vermelden wat er te zien en te beleven valt…
Casa de la Moneda
In het centrum van de stad ligt het museum, genaamd Casa de la moneda. Ook wel vertaald naar het huis van de munt. Hier kan je zien hoe vroeger de arbeiders van het zilver munten maakten. Er staan oude machines die vroeger hiervoor gebruikt werden, oude munten, zilverwaren,…
Het is zeer interessant om te zien hoe dit in zijn werk ging. Ook krijg je een goed zicht op de zeer slechte werkomstandigheden van de arbeiders. Je kan kiezen voor een Spaanstalige of Engelstalige gids.
Na deze interessante en leerrijke toer was de avond ondertussen gevallen en zochten we iets om onze maag te vullen, dorst te lessen en hierna wandelden we terug naar het hostel.
El Cerro Rico: De Rijke Heuvel
De volgende dag was voor mij de meest interessante van ons bezoek aan Potosi. Via het hostel vonden we een organisatie die trips organiseerde naar “El cerro rico”, ook wel “De rijke heuvel” genoemd. Dit is de werkplaats van de mijnwerkers van Potosi.
Vandaag de dag worden ze nog steeds de mijnen ingestuurd op zoek naar zilver. Een lokale gids, die nog steeds werkt in de mijnen, kwam ons oppikken. Tijdens de rit naar de berg vertelde hij ons over het leven in de mijnen. Het leven is er erg zwaar, maar hij heeft er ook erg hechte vriendschappen aan over gehouden. Mooi om te horen hoe hij toch ook de positieve kant toont. Onderweg stopten we aan een marktje en hij liet ons weten dat we best een geschenk kochten voor de mijnwerkers. Op aanraden van Juan Carlos kochten we coca bladeren en alcohol van wel 95%!
Eenmaal aangekomen aan de heuvel trokken we beschermende kleding aan en zetten we een helm op. We startten onze tocht in de mijnen, met Juan Carlos voorop. Het is een wirwar van donkere gangen. Sommigen staan onder water, of sommigen zijn zo klein dat je moet kruipen.
Onderweg kwamen we een arbeider tegen die het gewonnen materiaal in een zware kar vooruit duwde. Een pikzwart gezicht en coca kauwend. Hij vertelde ons dat hij nog maar net 19 jaar was en al 12 uren aan het werk was, zonder daglicht te zien. Aan hem schonken we onze aankopen.
Na een uur door de gangen te kruipen, zagen we terug daglicht. Dit bezoek was voor mij een erg vreemde en indrukwekkende ervaring. Vreemd om te zien dat de werkomstandigheden tegenwoordig nog zo slecht kunnen zijn. Ik kreeg een enorm respect voor de arbeiders.
Tijd voor onze volgende trip
Na deze indrukwekkende ervaring zat ons verblijf in Potosi erop. Waar ik nu vooral naar uitkeek was de trip naar Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Ik had er zoveel over gehoord en gelezen dat ik niet meer kon wachten om te vertrekken. Puur natuur zouden we te zien krijgen, iets waar ik een grote liefhebber van ben.
Geef een reactie